Tek sevinciydi
Nefes almak
O mazlumun
Tek isteğiydi
Ana kucağı
Ya da baba…
Şimdi …
Umutlarına
Bombalar düştü..
Hayallerine
Sevdiklerine
Nefesine, bombalar…
Neden diye
Soramadan
Belki annesine
Varsa babasına
sarılamadan
Hayatın tam ortasına
Ölüm düştü…

Ölüm..
Teker teker
Ama…
Daha çok toplu
kan kusan
Silahların namlusundan
Geldi koşarak….
Zulmün ortasında..
Tam da ortasında..
Can verdiler.
Canlarına , bir
Veda busesi konduramadan
Ölüm düştü…

Can veremediler..
Canlarına…
Şimdi o can
Ağlıyor biçare
Ağlıyor dünyanın
İki yüzlülüğüne
Yüzsüzlüğüne..
Ağlıyor…
Sessiz ve derinden..
Çığlıkları
Silah seslerinden
Duyulmuyor duyulamıyor..
Demeçler veriliyor
Söylevler en alasından
Milletler birleşip
Kınıyorlar…
Lakin onun sesini
Nefesini
Duyan yok….
Hayat bitiyor
Karanlık bir günde..
Belki de
Hayat Dedikleri
Sadece
Kahreden….
Bir düştü..

Ve batılı beyinler
Doğulu beyinler
Lezzet tadıyorlar
Akan kandan
Ölen candan
Lezzetine varıyorlar
Yeniden..kanın
Çok uzun zaman
Geçmiş gibi sanki ..
Dünya savaşlarından…
Zihinlerine düşüyor
Kan kokusu
Yeniden
Kan istiyorlar
Acilen hem de katıksız
Kan….
İnsanlığın ortasına
Mazlumdan akan…
Kan… Düştü

Gücü yok
Geriye kalan
Dünya sakinlerinin
Sesi yok
Çığlık çığlığa
Bağırsalar da…
Gözlerinde
Rüya oldu
Uykular…
Can verenlerin…
Seslerini
Duyurmak…
Gördükleri
Son düştü…

4.3.2018
Abdullah Yılmaz